جدیدترین آمار منتشرشده توسط انجمن تولیدکنندگان فولاد حکایت از کاهش ۵ درصدی تولید فولاد در چهار ماهه ابتدایی سال جاری نسبت به مدت مشابه سال قبل دارد.
محدودیت‌های ناشی از قطع برق برای فولادسازان امسال زودتر از موعد و از خردادماه اعمال شد و به تبع آن کاهش تولید هم برای آن‌ها رقم خورده است.
از طرف دیگر علاوه بر محدودیت‌های انرژی که تولید فولاد را نشانه گرفته است، فولادی‌ها از سال گذشته مکلف به عرضه ارزهای صادراتی خود در سامانه نیما شده‌اند و همین سبب ضربه به صادرات فولاد شده است؛ به‌طوری که مجموع صادرات زنجیره آهن و فولاد کشور در سه ماهه ابتدایی امسال با افت ۱۹ درصدی مواجه بوده است.
اما چرا باید با صنعتی که به گفته خود فعالان فولاد ۲۰ تا ۳۰ درصد ارز موردنیاز کشور را تامین می‌کند، این طور برخورد شود و تولید و صادرات آن مختل شود؟
در همین زمینه رسول خلیفه سلطانی، دبیر انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران گفت: به طور کلی برنامه‌ریزی‌های جامعی برای موضوعات اقتصاد تولیدی در کشور انجام نمی‌شود و چون یک مجموعه و فرمانده اقتصادی وجود ندارد همه مشکلات از همین موضوع نشات می‌گیرد؛ این درحالی است که دولت باید یک فرمانده اقتصادی مانند معاون اول داشته باشد و چند وزارتخانه را با هم هماهنگ کند.
وی افزود: تا زمانی که بحث ارز چند نرخی حل و فصل نشود، تولید و صادرات ضربه می‌خورد. به چه معنا فولاد باید یک کالای تنظیم بازاری باشد؟ فولاد حتما باید رهایی پیدا کند و آزادی عمل داشته باشد.
خلیفه سلطانی ادامه داد: اگر همین الان به صنعت فولاد آزادی عمل بدهند، صادرات ۸ میلیارد دلاری در سال ۱۴۰۲ با وجود گذشت ۵ ماه از سال ۱۴۰۳ تا پایان سال به ۱۰ میلیارد دلار می‌رسد و سال آینده هم رقم ۱۲ میلیارد دلاری محقق می‌شد.
به گفته وی، در صنعت فولاد انرژی خیزش و پرش داریم، اما متاسفانه در حال حاضر فضا بسته است.
دبیر انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران همچنین در مورد این موضوع که گفته می‌شود صنایع فولادی از رانت‌هایی نظیر انرژی ارزان بهره‌مند هستند و این به نوعی حمایت از آن‌ها است، گفت: نرخ انرژی برای فولادی‌ها ۱۰ برابر سیمانی‌ها است و با قطع انرژی ما هزینه‌های دیگری را متحمل می‌شویم. ضمن این که وقتی صنعت فولاد ۴ ماه از سال را برق ندارد، یعنی گران‌تر از بازار جهانی در حال خرید انرژی است، بنابراین سوبسیدی وجود ندارد.